Hyundai ix35 1,7 CRDI – Hyundai miastoodporny [test]

Koreańska motoryzacja coraz lepiej radzi sobie na światowych rynkach. Samochody z emblematem Kia czy Hyundai na masce nie wzbudzają już ironicznego uśmiechu i dzielnie stawiają czoła europejskiej konkurencji. Czy model ix35 okaże się mocną bronią Hyundaia w popularnej, silnie obsadzonej klasie miejskich SUV-ów?

Osoby łączące tego koreańskiego producenta głównie z takimi wynalazkami jak Pony czy Accent, widząc po raz pierwszy ix35, mogą doznać lekkiego szoku. Stylizacja zewnętrzna tego zaprezentowanego po raz pierwszy w 2009 roku crossovera zrywa z kanciastą i pozbawioną polotu linią znaną z wcześniejszych aut Hyundaia.

Zaprojektowane zgodnie z dziwnie brzmiącą ideą „płynnej rzeźby” nadwozie ix35 prezentuje się okazale i zgrabnie. Nie podobają mi się jedynie srebrne progi, które mają chyba podkreślać bardziej terenowy i miastoodporny charakter auta, a w praktyce tylko obniżają jego prześwit.

Wnętrze również nie przypomina już kabin tych koreańskich pojazdów z zeszłego wieku. Design całego kokpitu jest nowoczesny, przemyślany i – powiedziałbym nawet – futurystyczny. Dbałość o detale (np. fantazyjnie wystylizowane nawiewy) świadczy o tym, że nie tylko księgowi, ale także prawdziwi specjaliści od designu mieli olbrzymi wpływ na końcowy wygląd deski rozdzielczej.

Jedyne, do czego mogę i właściwie muszę się przyczepić (choć to oczywiście subiektywna opinia), to kolor podświetlenia przycisków czy chociażby wyświetlacza radia i nawigacji. O ile do miękkiego białego koloru podświetlenia zegarów trudno mieć jakieś „ale”, o tyle intensywna niebieska barwa bijąca z konsoli środkowej mocno męczy oczy, szczególnie podczas nocnej jazdy.

Nie tylko dobór barw jest nietrafiony. Opisy poszczególnych przycisków, szczególnie tych umiejscowionych na srebrnym plastiku, są mało czytelne i kontrastowe. Ogólnie do ergonomii kokpitu nie można mieć zastrzeżeń, chociaż nie brakuje takich kwiatków jak umieszczenie włącznika ogrzewania tylnej szyby z prawej strony tuż przy kolumnie kierownicy. W innych autach w tym miejscu znajduje się przycisk służący do uruchamiania silnika.

Gdybym kilka lat temu o wnętrzu jakiegoś Hyundaia powiedział, że jest wykonane z solidnych i dobrze spasowanych materiałów, mógłbym się narazić na drwiny. Teraz, w pełni świadomy swoich słów, stwierdzam, że materiały użyte do wykończenia kabiny ix35 mają zadowalający poziom. Oczywiście do droższych liderów w tej klasie jeszcze trochę brakuje, ale Koreańczycy naprawdę nie mają się czego wstydzić. Na duży plus zasługuje pokryta gładką w dotyku skórą kierownica, która pewnie leży w dłoniach.

Pora sprawdzić, jak auto sprawuje się na drodze. Odpalam więc silnik przyciskiem do ogrzewania tylnej szyby… Oczywiście, odpalam silnik, przekręcając kluczyk, jednak umiejscowienie tego włącznika po raz kolejny dało znać o sobie. Pod maską testowanego egzemplarza pracowało wysokoprężne serce o pojemności 1,7 l. Dźwięk tego silnika, szczególnie na zimno, nie należy do najmilszych odgłosów, jakie w życiu słyszałem. Dobre wyciszenie kabiny jednak skutecznie niweluje tę niedogodność.

115 KM oraz 260 Nm momentu obrotowego nie czynią z tego auta dziarskiej wyścigówki, ale do sprawnego i komfortowego poruszania się po mieście takie parametry są wystarczające. Osoby chcące mieć trochę więcej mocy pod prawą nogą mogą zdecydować się na 184-konnego, 2-litrowego diesla lub 163-konną, również 2-litrową ”benzynę”. W ofercie Hyundaia są oczywiście jeszcze inne, słabsze jednostki, jednak dieslowskie 1,7 CRDI wydaje się złotym środkiem – zapewnia wystarczające osiągi przy umiarkowanym apetycie na paliwo.

Przyznam szczerze, że byłem pozytywnie zaskoczony średnim spalaniem Hyundaia. Biorąc pod uwagę niekończące się korki na remontowanych warszawskich arteriach oraz moją ciężką – dosłownie i w przenośni – nogę, średnie spalanie na poziomie 6,5 l/100 km co prawda odbiega od 5,3 l deklarowanych przez producenta, ale i tak jest rewelacyjnym wynikiem. Sądzę, że tę wartość da się jeszcze poprawić, tym bardziej że samochód, którym jeździłem, miał śladowy, ledwie przekraczający 1000 km przebieg.

Zaletą każdego, nie tylko miejskiego SUV-a jest możliwość wybrania wersji danego modelu z napędem 4×4. Egzemplarz, który widać na zdjęciach, napędzały jednak tylko koła przedniej osi, więc o zabawie w terenie nie mogło być mowy. Zresztą czy ktoś kupuje takie auta z zamiarem uprawiania sztuki off-roadu? Typowym miejscem eksploatacji małych SUV-ów jest miasto – i ix35 czuje się w nim doskonale.

Podwyższony prześwit zapewnia bezstresowe parkowanie wymagające podjazd pod spory krawężnik, a lekko pracujący układ kierowniczy ułatwia manewrowanie. Co prawda podczas szybszej jazdy nie do końca czuć, co się dzieje z przednimi kołami, ale takie, a nie inne zestrojenie układu kierowniczego w mieście sprawdza się idealnie. Również zawieszenie ewidentnie jest ukierunkowane na komfort. Wszystkie nierówności wybierane są gładko, powodując przy tym łagodne bujanie kabiny.

Czy to już wszystkie gładko i lekko pracujące układy w tym Hyundaiu? Otóż nie. 6-biegowa manualna przekładnia (w ofercie jest także 6-biegowy automat łączony tylko z najmocniejszymi jednostkami) pracuje z tak minimalnym oporem, że czasami miałem wrażenie, że wystarczy tylko położyć na niej dłoń, a odpowiedni bieg sam wskoczy. Być może to po części zasługa niewielkiego przebiegu, ale płynność pracy przekładni robi pozytywne wrażenie.

Testowany Hyundai jest bardzo ciekawym i dopracowanym autem. Kilka rzeczy, takich jak ergonomia czy intensywne podświetlenie elektronicznych gadżetów, wymaga jeszcze drobnych szlifów. Koreańska motoryzacja ma jednak wiele do zaoferowania, a ix35 może namieszać w klasie miejskich SUV-ów.

[plusminus]
+Atrakcyjny design
+Miły dla oka i dobrze wykonany projekt wnętrza
+Oszczędny i dynamiczny silnik
+Cena
-Lekko niedopracowana ergonomia
[/plusminus]