Mitsubishi Pajero 3,2 DI-D – cywilny król Dakaru [test]

Samochody terenowe to gatunek wymierający w obecnych ofertach producentów. Jednym z takich aut, które ma wyjątkowo bogatą historię i nadal figuruje w cennikach, jest z pewnością Mitsubishi Pajero.

Dostępna obecnie IV generacja auta zaprezentowana podczas Paris Motor Show 2006 jest drugą zbudowaną na bazie konstrukcji samonośnej i niezależnego zawieszenia każdego z kół. W jakim kierunku poszło nowe Pajero względem poprzedniego pokolenia?

Nowe Mitsubishi Pajero wygląda bardzo elegancko i monumentalnie. Duże gabarytowo nadwozie ma kanciasty kształt, charakterystyczny dla samochodów terenowych. Możliwie krótkie zwisy, widoczne gołym okiem osłony podwozia, masywne zderzaki i panele z tworzyw sztucznych obudowujące dolne partie elementów poszycia mają chronić przed uszkodzeniami podczas jazdy w cięższych warunkach.

Akcenty takie jak stopień pod listwą progową czy koło zapasowe na otwieranych na bok piątych drzwiach dodają terenowego uroku. Duże reflektory i duża atrapa chłodnicy widoczna we wstecznym lusterku przekonują, aby rozpędzonemu królowi Dakaru zjechać z drogi i ustąpić jezdni. Jednak kierowca Pajero nie musi liczyć na czyjąś uprzejmość, jeśli nie dojedzie do celu wyznaczoną trasą lub kiedy nawigacja nie rozpozna drogi, nie będzie się nikogo o nią pytał, tylko niezależnie od tego, gdzie jest, pojedzie tak, jak mu się wydaje.

Wnętrze terenowego Mitsubishi jest kwintesencją skromnej elegancji. Częściowo perforowana czarna, gruba skóra na fotelach, kilka sporych przycisków i panel dotykowy (obsługujący nawigację, audio i asystenta parkowania) na prostym i funkcjonalnym kokpicie, czytelne zegary, kilka srebrno-szarych wstawek i to, co w dużych autach segmentu I bardzo lubię – ogromny podłokietnik z pojemnym schowkiem.

Obsługa nawigacji, klimatyzacji czy systemu audio jest intuicyjna, specyficznie działa tylko tempomat i centralny wyświetlacz komputera pokładowego, jednak można się do nich szybko przyzwyczaić. Do gustu przypadł mi mały dżojstik służący między innymi do przeglądania mapy. To, co najważniejsze, czyli tryby pracy układu napędowego, dostępne są w jednym miejscu. Dźwignię Super Select II umieszczono tradycyjnie przy lewarku automatycznej skrzyni biegów, czyli pod ręką.

Dostępne są cztery tryby. Do jazdy w normalnych warunkach drogowych służy 2H, czyli przeniesienie napędu tylko na tylną oś, trudniejszą nawierzchnię pokonamy w trybie 4H, czyli 4×4 z włączonym centralnym mechanizmem różnicowym, w 2HLC następuje blokada centralnego dyferencjału, a więc moment obrotowy rozdzielany jest po równo na obie osie. Ostatnią funkcją jest 4LLC – do pracy oprócz blokady sprzęgnięta jest skrzynia redukcyjna i system Engine Brake Assist Control (asystent zjazdu). Dodatkowo istnieje także możliwość blokady tylnego mostu za pomocą przełącznika na desce rozdzielczej.

Przestrzeń we wnętrzu Pajero IV zarówno z przodu, jak i z tyłu jest naprawdę pokaźna. Wrażenie to potęgują panoramiczny dach i obszerne szyby wpuszczające do środka dużo światła dziennego. Dzięki wąskim słupkom i wysokiej pozycji za kierownicą widoczność dookoła jest po prostu rewelacyjna. Od tej reguły jest jednak wyjątek – jeśli zdecydujemy się przewieźć siedem osób i rozłożymy trzeci rząd foteli (system Hide&Seat), ich ogromne zagłówki idealnie zasłonią przestrzeń między oparciami drugiego rzędu i w efekcie z tyłu widać będzie bardzo niewiele.

Pozycja za kierownicą jest wygodna za sprawą twardych i dość wszechstronnie regulowanych foteli, samo wielofunkcyjne koło kierownicze można ustawić jednak tylko na wysokość. Najważniejsze jest to, że dobrze leży w dłoniach, ponieważ z powodu małego przełożenia przekładni kierowniczej podczas pokonywania zakrętów trzeba się nim sporo nakręcić. W połączeniu z umiarkowanym wspomaganiem pozwala to jednak utrzymać dobry kontakt między kierowcą a przednimi kołami.

Podczas jazdy samochód sprawia wrażenie przygotowanego specjalnie na szosy, nie tylko ze względu na rodzaj zamontowanych opon, ale też zawieszenie. Miękko zestrojony układ podwójnych wahaczy z przodu i konstrukcja wielodrążkowa z tyłu sprawiają, że auto świetnie wybiera wszelkie nierówności, ale w połączeniu z wysoko położonym środkiem ciężkości potrafi spocić dłonie w zakrętach.

Przy włączonym trybie 2H ciężki silnik nad przednią osią w połączeniu z miękkim zawieszeniem i wysokim środkiem ciężkości nie jest sprzymierzeńcem dobrej trakcji tylnych kół, szczególnie podczas hamowania. Mówiąc o hamowaniu, warto wspomnieć też o całkiem wydajnych jak na dużą masę pojazdu hamulcach.

Mitsubishi Pajero oferowany jest z dwoma wariantami silnikowymi – benzynowym V6 MiVEC 3,8 litra oraz zasilanym olejem napędowym R4 DI-D 3,2 z turbosprężarką. Testowany egzemplarz wyposażony był w jednostkę wysokoprężną, która gwarantuje zadowalającą dynamikę kosztem całkiem przyzwoitego zużycia paliwa. Samochód zapewnia niezłe przyspieszenie do 140 km/h, dzięki czemu wyprzedzanie nie sprawia kierowcy większych trudności. Niestety, motor ten nadal powoduje, że jadące Pajero słychać z daleka – jego kultura pracy stoi na dość niskim poziomie, co można też interpretować jako urok aut terenowych z silnikiem Diesla.

Z jednostką napędową współpracuje pięciobiegowa, automatyczna przekładnia IVECS-II (Intelligent and Innovative Vehicles Electronic Control System) z trybem sekwencyjnym, uznawanym przez Mitsubishi jako sportowy. Nie ma co się oszukiwać: skrzynia biegów ma ze sportem niewiele wspólnego i przede wszystkim łagodnie dobiera przełożenia i dba o rozsądne zużycie paliwa. Przy gwałtownym wciśnięciu pedału gazu lub ręcznej redukcji przede wszystkim można usłyszeć donośny dźwięk silnika – na efekt przyspieszenia trzeba trochę zaczekać, co zapewne w dużych autach terenowych o kształtach pojemnej szafy nikogo nie dziwi.

Zużycie paliwa? Różni się znacznie od katalogowego. W mieście przy normalnej jeździe oscyluje wokół 12-13 litrów, w trasie schodzi do około 10-11 litrów, natomiast podczas przeprawy terenowej komputer wskazywał 45 litrów.

Mimo swojej ugrzecznionej w stronę elegancji i komfortu natury w terenie Mitsubishi Pajero zachowywało się dość ufnie. Większość przeszkód przejechało bez poważniejszych problemów na uniwersalnych atekach Dunlop Grandtrek. Na pokonaną ścieżkę terenową składały się wzniesienia i przechyły – zarówno na trawie, jak i suchym czy mokrym piachu, a także niewielki strumyk, który sprawił Pajero trochę kłopotów.

Mitsubishi Pajero IV to idealna propozycja dla osób szukających dużego, prestiżowego i komfortowego samochodu, dla którego zapuszczenie się nawet na poważniejsze bezdroża nie będzie stanowić problemu. W pełni seryjny król Dakaru bez dodatkowego przygotowania i osprzętu może jednak zawieść w naprawdę trudnym terenie, który wielu z nas widziałoby teoretycznie jako jego naturalne środowisko. Decydując się na wyprawę off-roadową drogowym autem o cechach komfortowej limuzyny, należy pamiętać więc o zachowaniu zdrowego rozsądku, nawet jeśli bujna wyobraźnia podpowiada trochę inaczej.

Specjalne podziękowania dla Marcina Tracza za pomoc i wykonanie sesji zdjęciowej.