Nissan postawił przed Nismo jasny na cel na sezon 1997 – wygrać 24-godzinny wyścig Le Mans.
Po średnich wynikach we francuskim klasyku w dwóch poprzednich startach postanowiono zrezygnować z rozwijania modelu Skyline GT-R LM R33 GT1 i zbudować całkiem nowy samochód.
Nissan R390 GT1 powstał we współpracy z Tom Walkinshaw Racing. Prototypowy pojazd wyścigowy był w dużej mierze wykonany z włókna węglowego. Do napędu służył silnik VRH35L twin turbo DOHC V8 o pojemności 3,5 l. Podczas kwalifikacji moc jednostki podkręcono do 1000 KM. Na wyścig zaś redukowano do ok. 650 KM, żeby motor wytrzymał cały dystans.
Podczas wstępnych, majowych kwalifikacji Martin Brundle wykręcił najszybszy czas w całej stawce. Nismo musiało jednak przebudować samochód, ponieważ zespołowi groziła dyskwalifikacja za nieprawidłową konstrukcję tylnej części nadwozia. Stało się to później przyczyną problemów.
Kierowcy ekipy Nissan Motorsports ruszali do zawodów z pozycji nr 4, 12 i 21. Szybko okazało się, że przekonstruowana tylna sekcja nie zapewnia odpowiedniego chłodzenia skrzyni biegów. Przekładnie trzeba było parokrotnie wymieniać. Do mety dotarła tylko jedna załoga, na 12 pozycji.
W Le Mans 1998 było lepiej. Przebudowany samochód cechował się m.in. dłuższym tyłem i nowym skrzydłem. Dzięki poprawkom R390 miał lepszy docisk. Wszystkie cztery egzemplarze Nissana dotarły do mety. Załoga Aguri Suzuki/Kazuyoshi Hoshino/Masahiko Kageyama stanęła na najniższym stopniu podium, przegrywając tylko z kierowcami na Porsche 911 GT1-98. Pozostałe R390 dojechały na miejscach 5, 6 i 10.
FIA znacznie zmieniła przepisy dot. klasy GT, ponieważ zespoły odnajdywały i wykorzystywały coraz więcej luk w regulaminie. Nissan, jak reszta stawki, postawił na prototyp (LMP), który dostał wolnossący motor VRH50A V8 5,0 l. Żaden z R391 nie dotarł do mety, za to 2 modele Courage C52 ze starszymi silnikami 3,5 turbo zajęły pozycje 6 i 8.
Na pocieszenie Nissanowi został triumf R391 w Le Mans Fuji 1000, co zapewniało uczestnictwo w Le Mans w 2000 r. Nowy szef japońskiego koncernu, Carlos Ghosn, uznał jednak, że starty w dużych, międzynarodowych imprezach to starta pieniędzy. Tym większa, że zwycięstwo w Fuji ’99 było pierwszym triumfem marki w wyścigu podobnej rangi od 1994 r. Nismo miało się skupić na japońskich seriach, w których wciąż się liczyło. W 1999 r. wygrało Japanese Grand Touring Championship.
Cofnijmy się jeszcze do 1997 r. Wtedy to po raz pierwszy odbywa się Nismo Festival. Organizowany co rok na Fuji Speedway pokaz skupia się na prezentowaniu modeli współczesnych oraz historycznych. Średnio przyciąga ok. 30 000 fanów motorsportu. W 1997 r. zostało także zmienione logo Nismo. Znak firmowy został ponownie zmodyfikowany 7 lat później.
W latach 2000-2008 Nissan Motorsports rywalizował w serii Japanese Grand Touring Championship, przemianowanej następnie na Super GT. Skyline GT-R R34 nie dominował tak, jak R32. Po wicemistrzostwie i dwóch 4 pozycjach w klasyfikacji kierowców Nismo sięgnęło po podwójną koronę w 2003 r. Był to przedostatni sezon przed przemianowaniem mistrzostw na Super GT, w których Skyline został zastąpiony przez Fairlady Z (350Z).
Nowa “zetka” radziła sobie świetnie, dając Nissanowi zwycięstwo w klasyfikacji konstruktorów i kierowców już w pierwszym roku startów. W 2005 r. Nismo nie miało sobie równych wśród konstruktorów.
Trzy lata później na tory wyjechał nowy GT-R, który wygrał generalkę i klasę GT500, 350Z zwyciężył zaś w GT300. GT-R pozwolił marce na cieszenie się z mistrzowskich tytułów także w latach 2011 i 2012.
Wprawdzie Carlos Ghosn nakazał Nissanowi ograniczenie startów w wyścigach na szczeblu międzynarodowym, ale nie zabronił angażowania się w rajdy terenowe. Od 2000 do 2005 r. japoński producent walczył w Rajdzie Dakar, od 2003 r. jako team fabryczny. Przez zespół przewinęły się takie tuzy, jak Peterhansel, Vatanen, McRae, De Villiers czy Shinozuka. Kierowcy Nissana zawsze byli w czołówce, wygrywali etapy, jednak nie udało im się ani razu wdrapać na podium.
Nissan w 2009 r. wystawił w kliku rundach FIA GT Championship model GT-R, jednak jego wyniki nie były wliczane do klasyfikacji, ponieważ był zespołem fabrycznym. Od następnego sezonu, kiedy mistrzostwa zostały przemianowane na FIA GT1 World Championship, z aut Nismo korzystały po dwie stajnie. W 2011 r. JR Motorsports zdobył na modelach GT-R wicemistrzostwo konstruktorów i mistrzostwo kierowców. Po tym osiągnięciu Nismo wycofało się z FIA GT1.
Również w 2011 r. zespół Signatech Nissan zwyciężył w Intercontinental Le Mans Cup w klasie LMP2. W tej samej kategorii zwycięstwo odniósł Greaves Motorsport w Le Mans. Nismo zbudowało silniki dla modeli Zytek i Orcea, z których korzystały teamy. Signatech Nissan wziął też udział w ubiegłorocznej, inauguracyjnej edycji FIA World Endurance Championship, w której zajął 6 pozycję wśród zespołów.
Od tego sezonu Nismo będzie wystawiało swoje auta w V8 Supercars. W sumie będą to 4 egzemplarze modelu Nissan Altima. Dla japońskiej marki będzie to debiut w tej serii. Nissan będzie miał okazję rywalizować z Fordem i Holdenem, a także Mercedesem, który też dołącza do V8 Supercars w tym roku.
Nismo w ostatnich latach zaangażowało się w dwa niecodzienne projekty. Jednym z nich jest DeltaWing, niezwykłe auto wyścigowe wyglądające niczym pocisk. Napędza je silnik Nissana 1,6 DIG-T o mocy 300 KM. Podczas Le Mans 2012 załoga DeltaWing jechała z numerem “0” i jej czasy nie były brane pod uwagę. Po kolizji na 75 okrążeniu samochód wpadł na ścianę i zakończył udział w wyścigu.
Drugim projektem był Nissan Leaf Nismo RC. Elektryczne auto wyścigowe zaprezentowane w 2011 r. ma moc 107 KM i moment rzędu 280 Nm. Od 0 do 100 km/h przyspiesza w 6,8 s, a jego prędkość maksymalna wynosi 150 km/h. RC posłużył jako pole do badań nad aerodynamiką pojazdów EV. Do sprzedaży trafi seryjna wersja Leafa Nismo, różniąca się od standardowej właśnie karoserią.