Carlo Abarth zarabiał na produkcji podzespołów poprawiających osiągi samochodów, dzięki czemu zdobywał fundusze na rywalizację w sportach motorowych. Budowane przez jego firmę auta świetnie radziły sobie m.in. w Mille Miglia.
Carlo Abarth 31 marca 1949 r. założył Abarth & C. S.r.l., a dwa tygodnie później wyścigowy zespół Squadra Carlo Abarth. Wkrótce potem zatrudnił znakomitych kierowców Cisitalii, takich jak: Tazio Nuvolari, Felice Bonetto, Franco Corteseand, Manlio Duberti.
Zawodnicy początkowo startowali w modelach 204 marki Cisitalia, które Abarth przejął po jej bankructwie. Pierwsze sukcesy przyszły szybko.
Współzałożyciel Abarth & C. S.r.l. Guido Scagliarini zajął 3. miejsce w klasie i 5. w klasyfikacji generalnej w Mille Miglia 1949. W kolejnej edycji tej imprezy, czyli w 1950 r., młody team zdobył 1. pozycję.
W tym samym roku Tazio Nuvolari triumfował w kategorii 1100 w wyścigu górskim Palermo-Monte Pellegrino. Dla włoskiego mistrza był to ostatni sukces. Dwa lata później dostał wylewu, po którym był częściowo sparaliżowany. Zmarł w 1953 r. w wieku 60 lat.
Abarth zarabiał na przedsięwzięcia związane ze sportem motorowym produkcją tłumików, które podnosiły osiągi samochodów. Początkowo bazowały one na układach zaprojektowanych przez Giovanniego Savonuzziego z Cisitalii.
[blo-link-inner href=”https://blog.pgd.pl/od-motocykli-do-wyscigowej-cisitalii-historia-abartha-cz-1″]Od motocykli do wyścigowej Cisitalii – historia Abartha [cz. 1][/blo-link-inner]
Przeznaczone do konkretnych modeli podzespoły były konstruowane m.in. przy użyciu włókna szklanego. Do końca 1950 r. firma Carlo zwiększyła zatrudnienie do 40 osób. Sprzedaż szła znakomicie, chociaż tłumiki były drogie. Ich ceny startowały od 4500 lirów, podczas gdy standardowe kosztowały ok. 2000 lirów.
Tłumiki nie tylko poprawiały osiągi i dodawały maszynom rasowego „gangu”, ale też świetnie wyglądały. Były pomalowane czarną, matową farbą, miały chromowane końcówki i duże logo ze skorpionem. Posiadanie wydechu od Abartha stało się modne, zwłaszcza wśród młodych kierowców.
Do Włocha z austriackim rodowodem szybko zaczęli odzywać się z propozycjami współpracy znaczący producenci, w tym Alfa Romeo i Maserati. W 1952 r. Abarth zaczął dostarczać całe układy wydechowe szybko rozwijającej się marce z Maranello – Ferrari. Wytwórca spod znaku brykającego konia montował produkty Carla w pojazdach wyczynowych.
Najważniejszym klientem, który zaważył na historii Abarth & C. S.r.l., był Fiat. Kooperacja z tym przedsiębiorstwem zaczęła się w 1951 r. W tym samym roku Abarth przeniósł siedzibę do Turynu, czyli miasta, w którym znajdowała się też centrala Fiata.
Pierwszym wspólnym projektem firm był Abarth 1500 Biposto Coupé z nadwoziem zaprojektowanym przez Franca Scaglionego z biura Bertone. Za stronę mechaniczną odpowiadał Abarth, który wykorzystał części Fiata, w tym silnik 1,5. Jego moc została podniesiona z 44 do 75 KM. Ważący 870 kg samochód mógł rozwinąć maksymalną prędkość 180 km/h.
Abarth 1500 Biposto Coupé był gwiazdą salonu turyńskiego w 1952 r. Auto zostało kupione przez Billa Gravesa i Edwarda Macauleya, odpowiednio wiceprezydenta ds. inżynierii i szefa designu z amerykańskiego Packarda.
Na włoskie targi przybyli oni w poszukiwaniu inspiracji i chcieli wprowadzić rozwiązania z Biposto w pojazdach swojej marki. W Packardzie zmienił się jednak prezes i z planów nic nie wyszło. W 1953 r. właścicielem samochodu stał się dziennikarz Dick Smith.
[blo-link-inner href=”https://blog.pgd.pl/od-nuova-500-do-dino-historia-fiata-cz-3″]Od Nuova 500 do Dino – historia Fiata [cz. 3][/blo-link-inner]
Była to dla niego nagroda za wymyślenie hasła reklamowego dla Packarda. Żurnalista korzystał z Abartha do lat 70. Później zamknął go w garażu.
Biposto Coupé wyjechało z niego dopiero w 2003 r., kiedy trafiło na aukcję i zostało sprzedane za 293 000 dol. Po odnowieniu wóz zdobył tytuł dla najpiękniejszego gran turismo podczas Pebble Beach Concours d’Elegance 2010.
Wróćmy do historii. Fiat w 1955 r. wprowadził na rynek model 600. Abarth doszedł do wniosku, że na bazie tego niewielkiego auta można zbudować stosunkowo tanie auto sportowe. Podobnie myślała firma karoseryjna Zagato, która na salonie w Turynie w 1955 r. przedstawiła eleganckie coupé 600 TS z motorem o mocy 30 KM.
Spółki Abarth i Zagato dobrały się jak w korcu maku. Ta pierwsza znakomicie radziła sobie z mechaniką, a druga ze stylistyką. Wspólne dziecko włoskich marek zostało zaprezentowane szerokiej publiczności podczas Geneva Motor Show w marcu 1956 r.
Fiat Abarth 750 Zagato, a właściwie Fiat 600 Derivazione Abarth 750 GT Carrozzeria Zagato, był napędzany zmodyfikowanym silnikiem z sześćsetki. Abarth rozwiercił motor o pojemności 0,6 l do niemal 0,75 l i wymienił m.in. wał korbowy. Dzięki zmianom moc jednostki podskoczyła z 22 do 47 KM.
W latach 50. klasa 750 cm3 była bardzo popularna w motorsporcie, a pojazd zbudowany przez Abartha i Zagato radził sobie w rywalizacji znakomicie. Wkrótce po debiucie model wygrał wyścigi górskie we Włoszech i Belgii.
W 1956 r. eksperymentalny Fiat Abarth 750 z opływową karoserią opracowaną przez Bertone pobił szereg rekordów na torze Monza, w tym jazdy przez całą dobę. Przez 24 godziny auto pokonało 3743 km ze średnią prędkością 155 km/h. W ciągu kilku dni samochód ustanowił też rekordy średnich szybkości na 5000 i 10 000 km oraz 5000 mil oraz pokonanego dystansu w ciągu 48 i 72 godzin.
W ostatnim w historii Mile Miglia (1957 r.) wystartował aż 20 Fiatów Abarthów 750, nie tylko w nadwoziach coupé od Zagato. Zajęły one pierwszych 12 miejsc w kategorii GT750. Dopiero na 13. pozycji znalazło się inne auto – Renault 4CV. Włoskie pojazdy wygrywały w swojej klasie także w 12-godzinnym wyścigu Sebring w latach 1958 i 1959 r.
Abarth wytwarzał szereg podzespołów do Fiata 600, które mógł kupić każdy fan tuningu. W ofercie miał nie tylko tłumiki, ale też kompletne układy wydechowe, filtry, tłoki, wały korbowe, pompy paliwa, zawory, kolektory, chłodnice itd. Cały zestaw do konwersji Fiata 600 w Abartha 750 zwał się cassetta di trasformazione i był dostarczany w drewnianej skrzynce.
Kit był bardzo drogi. W 1955 r. kosztował 250 000 lirów, podczas gdy Fiat 600 590 000 lirów. Abarth do dzisiaj podtrzymuje tradycję, pakując w pudła z drewna części pakietów esseesse do modeli 500 i Punto.
Dzięki sukcesom w sporcie motorowym i rosnącym popycie na części Abarth stał się firmą rozpoznawaną również poza Włochami. W 1958. Franklin Delano Roosevelt Junior (syn 32. prezydenta USA) podpisał z właścicielem firmy umowę na dystrybucję Abarthów w stanach Zjednoczonych.
W tym samym roku Włoch urodzony w Wiedniu wprowadził na rynek auto, które stało się symbolem stworzonej przez niego marki – Fiata 500 Abarth.
