Rajdowa historia marki Mitsubishi rozpoczęła się w latach 70. wraz z modelem Galant 16LS, ale prawdziwy przełom nastąpił dopiero w latach 90., gdy na odcinkach specjalnych pojawił się Galant VR-4. Co to była za maszyna?
Szósta generacja Mitsubishi Galanta zadebiutowała pod koniec lat 80., a Japończycy pracowali nad mocną wersją, która miała pozwolić na powrót do nowo utworzonej grupy A w rajdach samochodowych. Wcześniej na odcinkach specjalnych rządziły potwory grupy B, ale po jej zlikwidowaniu zasady się nieco zmieniły. Samochód rajdowy musiał bazować na produkcyjnym, wyposażonym w 2-litrowy silnik z turbodoładowaniem i napęd na cztery koła modelu. A zatem większość rozwiązań, m. in. silnik czy układ zawieszenia musiały bazować na rozwiązaniach seryjnych, dlatego Mitsubishi opracowało samochód, który nawet w salonie mógł zaimponować. Tak zadebiutował Galant VR-4.
Jak na ówczesne standardy duży sedan nie do końca wpisywał się w rajdowe trendy. Samochód miał 4,56 m długości przy rozstawie osi 2,6 m. Pod maską znalazł się motor, który później przeszedł do legendy. 2-litrowy silnik 4G63T napędzał późniejsze Lancery Evolution. W drogowym Galancie osiągał moc około 240 KM, ale w rajdowym samochodzie z turbosprężarką chłodzoną wodą już ponad 300 KM. Moc była przenoszona na cztery koła, a tylna oś była skrętna. Specjalny układ elektroniczny dbał o stabilność przy większych prędkościach, skręcając tylne koła o 1,5 stopnia w tym samym kierunku co przednie.Zawieszenie tylne to układ wielowahaczowy, który doskonale radził sobie na oesach.
Takie auto zadebiutowało w ostatnim rajdzie sezonu 1988 z mistrzem świata Ari Vatanenem za kierownicą. Niestety nie ukończył tego rajdu, choć wygrał dwa odcinki specjalne. Dopiero w Rajdzie Akropolu w następnym sezonie zespół Mitsubishi Ralliart mógł cieszyć się sukcesem. Gościnnie startujący dla nich Jimmy McRae ukończył tę trudną imprezę na 4. miejscu. Kolejny, jeszcze większy sukces miał miejsce w Rajdzie Finlandii, w którym zwyciężył Mikael Ericsson, jednorazowo jadący fabrycznym Galantem. Historia powtórzyła się w Rajdzie Wielkiej Brytanii, na który Mitsubishi wybrało mało znanego Fina Pentti Airikkalę. Kierowca ten znał lokalne odcinki specjalne jak własna kieszeń i zdobył drugie zwycięstwo dla Mitsubishi w rajdowych mistrzostwach świata. Jak na ironię losu zatrudniony przez zespół mistrz świata Ari Vatanen nie miał szczęścia w sezonie i albo lądował poza drogą, albo miał awarie.
Wzmocniony dwoma zwycięstwami zespół wystartował do sezonu 1990, na który przygotowano już 400-konny silnik oraz zredukował dość dużą masę Galanta. Zatrudniono również drugiego regularnego kierowcę Szweda Kennetha Erikssona. Co ciekawe, to nie fabryczne załogi, a prywatni kierowcy zdobywali punkty za kierownicą Galatów VR-4 w pierwszej połowie sezonu. W Rajdzie Safari Kenjiro Shinozuka zajął 5. miejsce, a w Nowej Zelandii Ross Dunkerton dojechał do mety na 4. pozycji. Fabryczni Mitsubishi dali pokaz dopiero w Finlandii, gdzie zajęli 2. i 3. miejsce za Carlosem Sainzem z Toyoty, który później został mistrzem świata tego sezonu. Jedyne zwycięstwo w tym roku dał Mitsubishi prywatny kierowca Francuz Patrick Tauziac , który wygrał w Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej. Sezon 1990 zakończono 2. miejscem Erikssona w Rajdzie Wielkiej Brytanii.
Na sezon 1991 Ralliart przygotował Galanta VR-4 Evolution – jeszcze lżejszego, z dodatkowymi otworami chłodzącymi. Ariego Vatanena, który nie wygrał żadnego rajdu dla zespołu wymieniono na Timo Salonena, również mistrza świata z czasów grupy B. Niestety i tym razem mistrz nie osiągnął zbyt wiele. To Eriksson zajął 3. miejsce w Finlandii, a w Australii dojechał do mety na 2. pozycji. Podczas kończącego sezon Rajdu Wielkiej Brytanii Szwed ponownie zajął 2. miejsce. W Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej tryumfował Patrick Tauziac, a na 2. miejscu rajd ukończył Kenjiro Shinozuka.
Ostatnim sezonem Mitsubishi Galanta VR-4 był 1992. Zmieniły się przepisy dotyczące układu dolotowego, powodujące utratę sporej części mocy silników, co niestety nie było korzystne dla zespołu Mitsubishi, ponieważ Galant wciąż był samochodem dużym i ciężkim. Ralliart pracował już nad rajdowym Lancerem, lżejszym, bardziej kompaktowym i bazującym na rozwiązaniach z Galanta, choć bez tylnej osi skrętnej.
W sezonie 1992 Mitsubishi wygrało tylko jeden rajd, słabo obsadzony na Wybrzeżu Kości Słoniowej, gdzie tryumfował Shinozuka. W Nowej Zelandii 3. miejsce zajął Ross Dunkerton. Kenneth Eriksson notował raczej przeciętne rezultaty, takie jak 6. miejsce w Monte Carlo, 5. w Portugalii czy 7. miejsce w RAC. I tu kończy się historia Galanta VR-4, który wprowadził zespół Mitsubishi Ralliart w nową erę rajdów. Erę zwycięską, którą zapoczątkował Mitsubishi Lancer.