Frontera zadebiutowała w 1991 r jako pierwszy „samochód rekreacyjny” z napędem na wszystkie koła.
Gotowa na trudne wyzwania: podwozie na ramie kratownicowej, napęd 4×4 i sprawdzone zespoły napędowe Opla.
Nie do powstrzymania: Frontera błyskawicznie stała się najchętniej kupowanym samochodem terenowym w Europie
Przez kilkadziesiąt lat w świecie motoryzacji panował jasny podział. Wygodne samochody osobowe były przeznaczone do jazdy po utwardzonych drogach. Drugą grupę stanowiły bardziej spartańskie modele, którymi można było podróżować po bezdrożach angielskiej prowincji lub otwartych i rozległych przestrzeniach w USA. Niestety te surowe konstrukcje nie zapewniały zbyt wiele przyjemności z jazdy po asfalcie. Wszystko zmieniło się nagle w 1991 r., kiedy na targach motoryzacyjnych w Genewie firma Opel pokazała „samochód rekreacyjny z napędem na wszystkie koła”, czyli model Frontera (po hiszpańsku „granica”). W zasadzie premiera była nawet podwójna: kompaktowy Opel Frontera Sport był pierwszym pojazdem mającym cechy wszechobecnych dziś samochodów sportowo-użytkowych, natomiast pięciodrzwiową Fronterę z dłuższym rozstawem osi można uznać za prekursora współczesnych terenowych limuzyn. Już trzydzieści lat temu Opel Frontera łączył optymalną dzielność terenową z dobrymi właściwościami jezdnymi na drodze i współczesnym wzornictwem. Teraz mamy GrandlandaX, ale wtedy…
Modelem Frontera niemiecka marka zapoczątkowała segment uniwersalnych samochodów terenowych i boom na napęd 4×4. W Niemczech nowy model wybrano samochodem terenowym roku w latach 1991 i 1992. Do 1993 r. Frontera zostawiła w tyle konkurencję z „klockowymi” oponami i objęła prowadzenie pod względem liczby rejestracji. W latach 1993–1994 była najlepiej sprzedającym się samochodem terenowym w Europie, z największym rynkiem zbytu w Niemczech. Zarejestrowano ponad 320 000 egzemplarzy. Jak przystało na model, którego nazwa w tłumaczeniu brzmiała „granica”, nowość rynkowa szybko zaczęła wyznaczać trendy i awansowała do rangi bestsellera odnoszącego sukcesy ponad granicami.
Made in England: z ojczyzny legendarnych terenówek
Międzynarodowy zespół inżynierów zaprojektował Opla Fronterę w szczególności z myślą o rynku europejskim. Głównymi założeniami były dynamiczny wygląd, komfort samochodu osobowego, funkcjonalność i dobre właściwości jezdne. Nowy model z napędem na wszystkie koła powstał we współpracy z ówczesnym partnerem Opla — firmą Isuzu. Japoński producent specjalizował się w samochodach terenowych od 1981 r. Frontera była produkowana przez joint-venture IBC Vehicles w angielskim Luton. Dzisiaj w tych zakładach powstają modele Opel Vivaro i Zafira Life.
Wyznacznik trendów: Opel Frontera Sport jako terenowy coupé-kabriolet
Fronterę wprowadzono na rynek pod koniec 1991 r. w dwóch odmianach. Dwudrzwiowa Frontera Sport z twardym dachem i krótkim rozstawem osi była napędzana 2‑litrowym silnikiem benzynowym, który — podobnie jak w innych Oplach — rozwijał moc 85 kW (115 KM). Pięciodrzwiowa Frontera miała dłuższy rozstaw osi oraz znany z Omegi i generujący wysoki moment obrotowy silnik benzynowy o pojemności 2,3 litra (92 kW/125 KM) lub również 2,3‑litrowego turbodiesla (74 kW/100 KM). Obydwa silniki benzynowe miały standardowo trójfunkcyjne katalizatory. Napęd był przekazywany za pośrednictwem pięciobiegowej przekładni manualnej i skrzynki rozdzielczej, więc kierowca mógł wybierać między napędem na tył lub na wszystkie koła, w razie potrzeby załączając reduktor w trybie 4×4. Opcjonalnie z tyłu montowano mechanizm różnicowy z ograniczonym poślizgiem.
Frontera miała kratownicową ramę nośną, do której przymocowano także zawieszenie i zespół napędowy. Nadwozie połączono z ramą za pomocą specjalnych gumowych mocowań — 10 w wersji dwudrzwiowej i 12 w wersji pięciodrzwiowej — które zapewniały optymalną izolację od hałasu i wibracji. Sześć poprzecznych belek ramy gwarantowało maksymalną sztywność skrętną w czasie jazdy terenowej. Zespół napędowy oparto na dodatkowych mocowaniach, co umożliwiało jego łatwe wymontowanie w celu serwisu lub naprawy.
W procesie produkcji spawana rama była pokryta epoksydowym podkładem proszkowym. Puste przestrzenie wypełniano woskiem. Większość paneli nadwozia była z ocynkowanej stali — 90 procent miało podwójną powłokę tego typu. Nadwozie poddawano także dodatkowemu, 10‑etapowemu procesowi zabezpieczenia antykorozyjnego. Następnie nadwozie mocowano do podwozia, wraz z osłonami nadkoli. W modelach dwudrzwiowych montowano także pałąk przeciwkapotażowy i twardy dach. W końcowej fazie montażu podwozie otrzymywało jeszcze jedną warstwę wosku w celu optymalnego zabezpieczenia Frontery przeciwko korozji.
Od 1998 r.: jeszcze bardziej komfortowa i bezpieczniejsza Frontera drugiej generacji
Jesienią 1998 r. Opel wprowadził do sprzedaży drugą generację Frontery z nowymi silnikami Diesla o pojemności 2,2 litra z bezpośrednim wtryskiem paliwa oraz silnikami benzynowymi V6 o pojemności 3,2 litra. Nowy samochód terenowy wyróżniał się jeszcze pewniejszym prowadzeniem, wyższym poziomem komfortu i bezpieczeństwa oraz odświeżoną stylistyką. Elektronicznie sterowany system „No Stop 4×4” we wszystkich wersjach modelu umożliwiał przełączanie między napędem na tył i na wszystkie koła bez zatrzymywania pojazdu.
Frontera drugiej generacji była oferowana z nowoczesnymi czterozaworowymi jednostkami napędowymi. Silnik 2.2 DTI 16V rozwijał moc 85 kW (115 KM) i maksymalny moment obrotowy 260 Nm. Nową jednostką podstawową był czterocylindrowy silnik benzynowy 2.2 16V (100 kW/136 KM; 202 Nm). Dwa wałki wyważające w obu silnikach zapewniały ich wysoką kulturę pracy. Najmocniejszym silnikiem w ofercie był V6 o pojemności 3,2 litra, rozwijający moc 151 kW (205 KM) i moment obrotowy 290 Nm. Jednostka była wyłącznie w wersji Opel Frontera Limited.
Zastosowanie pięcioelementowego zawieszenia tylnej osi oraz wydłużenie rozstawu osi w wersji pięciodrzwiowej przyczyniło się do poprawy szosowych i terenowych właściwości jezdnych w stosunku do poprzednika. Ponadto cichsze silniki, nowe uszczelki drzwi oraz zwiększona ilość materiałów wygłuszających zmniejszyły poziom hałasu w kabinie o około 50 procent.
Nowa Frontera oferowała także wyższy poziom bezpieczeństwa biernego. Konstrukcja chroniąca przed skutkami uderzenia bocznego oraz wzmocnione zamki i zawiasy drzwi poprawiały charakterystykę nadwodzia osadzonego na sztywnej ramie kratownicowej w razie kolizji. System bezpieczeństwa poszerzono o pełnowymiarowe poduszki powietrzne i pirotechniczne napinacze pasów bezpieczeństwa dla kierowcy i pasażera z przodu. Wersja Sport otrzymała przednie zagłówki z regulacją wysokości, a w wersji pięciodrzwiowej dołożono trzeci zagłówek z tyłu. Drugą generację bestsellera można było rozpoznać także po bardziej zaokrąglonych konturach. Dodawały one pojazdowi terenowemu elegancji, podkreślając jednocześnie solidność konstrukcji. Węższy słupek B i dodatkowe boczne okienko poprawiały widoczność, a tym samym aktywne bezpieczeństwo w wersji Sport.
Prezent na 30. rocznicę: tablice rejestracyjne dla pojazdów zabytkowych od 2021 r.
Pierwsi klienci odebrali swoje Frontery pod koniec 1991 r. Samochody z pierwszego rocznika produkcji można już zatem rejestrować jako pojazdy zabytkowe. Na rynku jest wiele ofert używanych egzemplarzy. Frontera była produkowana w Luton do końca 2003 r. Od strony mechanicznej obydwie generacje są solidne i wytrzymałe. W internecie można znaleźć wiele modeli z przebiegiem powyżej 300 000 km, zarówno z silnikami wysokoprężnymi, jak i benzynowymi. Najbardziej poszukiwane są auta z końca produkcji z sześciocylindrowymi silnikami i udokumentowaną historią serwisową. Frontera Sport również jest godna rozważenia. W końcu to pierwszy terenowy kabriolet-coupé. Innymi słowy Frontera to crossover 4×4 lub SUV, który wyprzedził swoje czasy na długo zanim te określenia weszły do powszechnego użytku.
