W tym roku Ford zakończył swoją 40-letnią karierę w Rajdowych Samochodowych Mistrzostwach Świata. Był w światowych rajdach od początku, a chciałoby się powiedzieć, że nawet wcześniej. Piękna historia, która miała wiele upadków i wzlotów.
Opisać historię Forda w kontekście rajdowych mistrzostw świata to jak zrobić to samo z zespołem Ferrari w Formule 1. Dlatego przedstawię jedynie najważniejsze fakty i samochody z błękitnym owalem na masce, które reprezentowały tego producenta na światowych odcinkach specjalnych.
Wszystko się zaczęło od chęci wypromowania modelu Escort. Samochód pierwotnie przeznaczony dla ludu, szybko okazał się świetną maszyną do ścigania. Oficjalnie Rajdowe Samochodowe Mistrzostwa Świata istnieją od 1973 roku i już w tym sezonie Ford był gotowy z modelem Escort RS1600 homologowanym w grupie 2. Nazwa mogła być nieco myląca, bo pod maską znajdował się 2-litrowy silnik o oznaczeniu BDA. Tylnonapędowy, lekki i zwinny wóz wygrał już w Rajdzie Tysiąca Jezior, a za jego kierownicą siedział Timo Mäkinen. Fin powtórzył wynik w brytyjskim RAC. Co więcej, na podium znaleźli się Roger Clark i Markku Alen, kierowcy używający Escortów RS1600.
Rok później zwycięstwa pojawiają się w tych samych rajdach. W Finlandii zwycięża Hannu Mikkola, a w RAC Timo Mäkinen. Trzeba pamiętać, że samochodem, który wtedy brylował na światowych oesach, była długo niepokonana Lancia Stratos, właściwie stworzona z myślą o rajdach. Tymczasem Escort był jedynie zmodyfikowanym samochodem, który w dzisiejszych kategoriach byłby kompaktem.
W latach 1975-76 Ford, podobnie jak w poprzednich sezonach, traktuje mistrzostwa wybiórczo, pojawiając się jedynie tam, gdzie są szanse na sukces. Niestety, tych sukcesów nie było zbyt wiele, choć w 1975 roku debiutuje słynny Escort RS1800 ze zmodyfikowanym silnikiem BDA o mocy niemal 300 KM. Poza niezłymi występami Timo Mäkinena, Rogera Clarka, Björna Waldegårda czy Penttiego Airkkali tylko pierwsza dwójka wygrywała, obaj w RAC.
W 1977 roku Ford mierzy się z Fiatem 131 Abarth; oba samochody homologowane w grupie 4. Ostatecznie walkę tę przegrywa o 4 punkty, wygrywając 4 rajdy w sezonie. Najlepszym kierowcą Forda był Waldegård. Rok później znów wicemistrzostwo w klasyfikacji konstruktorów i tylko dwa dobre występy kierowców Forda. Na dwóch pierwszych pozycjach zameldowali się w Szwecji Waldegård i Mikkola, a w RAC całe podium przypada kolejno Waldegårdowi, Mikkoli i Brooksowi. Dominacja kierowców Fiata jest miażdżąca, ale wszystko miało się odwrócić.
W 1979 Escorty nie miały sobie równych, a Waldegård i Mikkola walczyli po raz pierwszy w historii mistrzostw o tytuł dla kierowcy. Ostatecznie zwyciężył Szwed przed Finem z przewagą 10 punktów, ale to Mikkola zwyciężył w 4 rajdach, podczas gdy mistrz tylko w 2. Co ciekawe, w kończącym sezon Rajdzie Wybrzeża Kości Słoniowej obaj przesiedli się do Mercedesów 450 SLC. Tytuł w klasyfikacji konstruktorów trafił wreszcie do Forda.
Na początku la 80. Ford oficjalnie wycofuje się z mistrzostw, choć Escort RS1800 jest wciąż jednym z najlepszych samochodów rajdowych w stawce. Potwierdza to Hannu Mikola, który w 1980 roku zostaje wicemistrzem świata, a rok później tytuł mistrza trafia do Vatanena.
Pojawia się Audi quattro i samochody z napędem na 4 koła. Ostatnią rajdówką RWD, która daje kierowcy mistrzowski tytuł, jest Opel Ascona 400. Ford traci tempo. B-grupowe potwory nie dają szans małemu i relatywnie słabemu Escortowi.
Ford całkowicie wycofuje się z mistrzowskiego serialu i pracuje nad samochodem B-grupowym. Efektem tego jest Ford RS200, który pojawia się jednak zbyt późno, aby osiągnąć sukces. Choć auto ma bardzo dobrą koncepcję (napęd 4×4, silnik turbo umieszczony centralnie) i jest znakomicie wyważone, a zawieszenie to prawdziwy majstersztyk, to osiągi były zbyt słabe. Zanim projekt rozwinął się na dobre, grupa B została zlikwidowana.
Na szczęście Ford był przygotowany na grupę A. W ofercie znajdowała się Sierra, i to w dwóch odmianach: tylno- i czteronapędowej. Niestety, auta nie były tak szybkie jak Lancie Delty. Pierwszym dobrym wynikiem w debiutanckim sezonie ’87 było 2. i 3. miejsce Vatanena i Blomqvista w Rajdzie Finlandii. Powtórka nastąpiła w RAC: 2. był Blomqvist, 3. Jimmy McRae.
Na pierwsze zwycięstwo tylnonapędowa Sierra RS Cosworth musiała czekać aż do Rajdu Korsyki ’88, w którym zwyciężył zwyciężył Didier Auriol. Wersja XR4, choć miała napęd na wszystkie koła, nie odnosiła sukcesów ze względu na słaby silnik i dużą masę. Nadal niepokonana była Lancia Delta, ale Ford zajmuje 2. miejsce w klasyfikacji konstruktorów.
Trwają prace nad nowym samochodem, który lepiej wpasowałby się w stawkę rywali grupy A. Po faceliftingu Sierry powstaje ewolucja z napędem 4×4 i silnikiem turbo. Nowy model nosi nazwę Sierra RS Cosworth 4×4. Choć debiutuje w 1990 roku, to dopiero w następnym sezonie przychodzi dobry wynik. François Delecour zajmuje 3. miejsce w Monte Carlo. Kolejne 3. miejsce przywozi na Korsyce Franco Cunico. Delecour powtarza wynik z Monte Carlo na hiszpańskich asfaltach Katalonii.
Rok 1992. Zespół zatrudnia Mikiego Biasiona, który w Portugalii dojeżdża na 2. miejscu. Na takiej samej pozycji Delecour kończy Rajd Korsyki. W Akropolu Biasion jest 3., a Delecour 5. W San Remo kierowcy Forda dojeżdżają do mety na 3. i 4. miejscu.
W sezonie ‘93 debiutuje wreszcie długo oczekiwany Escort RS Coswoth – kompaktowy samochód z mocnym silnikiem i napędem 4×4. Już w pierwszym starcie w Monte Carlo Delecour i Biasion zajmują odpowiednio 2. i 3. miejsce. W Portugalii para Forda zdobywa upragnione zwycięstwo – i to w pięknym stylu, kończąc rajd na dwóch pierwszych pozycjach. Wygrywa Delecour, który zgarnia zwycięstwo również we Francji i Hiszpanii. Biasion wygrywa w Akropolu i jako 2. dojeżdża w Argentynie. Ford mógłby w tym sezonie powalczyć o mistrzostwo świata, ale kierowcy zaliczają tylko 9 rajdów, więc zabrakło tych kilku oczek do Toyoty.
Lepiej miało być rok później. Delecour zaczął od zwycięstwa w Monte Carlo i jak się później okazało, było to jedno z dwóch zwycięstw dla Forda w tym roku. Drugie należało do Mäkinena, który jednorazowo pojechał Escortem i z marszu wygrał w rodzimym Rajdzie Finlandii. Zespół skończył sezon na 3. miejscu w klasyfikacji zespołów.
Nie lepiej było w 1995 roku. Dwa 2. miejsca François Delecoura w Monte Carlo i na Korsyce. Sezon ’96 to ostatni dla A-grupowej specyfikacji Escorta RS Cosworth. Do zespołu dołączył Carlos Sainz i wyniki natychmiast się poprawiły. Hiszpan zajmuje 2. miejsce na otwarcie sezonu, wygrywa w Indonezji, jest 3. w Akropolu, 2. w Argentynie, 3. w Australii i 2. w San Remo. Jego partner – Bruno Thiry – jeździ wyraźnie słabiej, ale zajmuje 3. miejsce w San Remo i Katalonii. Mimo dobrych wyników Tommi Mäkinen i jego Mitsubishi Lancer Evo są bezkonkurencyjni. Ford znów jako trzeci w klasyfikacji producentów.
Tak zakończyła się w zespole Forda pewna era. Era, w której sukcesów było niewiele, a samochodów zdolnych walczyć o najwyższe lokaty jeszcze mniej. Tak naprawdę jedynie modele Escort warte były ogromnych kosztów i pracy włożonej w cykl WRC.
W 1997 roku, gdy pojawiła się nowa klasa samochodów nazwana przez FIA World Rally Car, tuningiem samochodów fabrycznych zajął się były kierowca zespołu i założyciel stajni M-Sport Malcolm Wilson. Wszystko miało się zmienić – i rzeczywiście tak było. Rozpoczął się jeden z najlepszych okresów w historii Forda w Rajdowych Samochodowych Mistrzostwach Świata. Tę historię poznacie za tydzień.