Suzuki Kizashi 2,4 VVT CVT – samuraj na salonach [test]

Alto, Splash, Swift, SX4, Jimny, Grand Vitara – co łączy te modele? Po pierwsze wyjechały z fabryki jednego producenta, po drugie – w każdym z nich tylna klapa bagażnika jest usytuowana pionowo i stanowi dodatkowe drzwi. Do oferty w polskich salonach trafił jednak zupełnie nowy sedan. Za pomocą Kizashi Suzuki chce konkurować w klasie średniej, a europejski klient jest wymagający. Czy ten samuraj w garniturze ma szansę zawojować rynek?

Wizualnie na pewno. Kizashi to świeży powiew w stylizacji samochodów klasy średniej. Większość sedanów w tym segmencie jest, jakkolwiek patrzeć, stonowana. Oczywiście mają swój charakter dzięki np. agresywnym przetłoczeniom czy ciekawie ukształtowanym reflektorom, ale żaden z nich nie stara się wyjść przed szereg. Mają się podobać rzeszy odbiorców i żaden z producentów nie ryzykuje postawienia na jedną kartę. Jeśli ktoś chce sportowych akcentów, zawsze może je dokupić w salonie. Suzuki jednak nie bało się zaryzykować.

Kizashi już z daleka przyciąga wzrok niezależnie od tego, czy się podoba czy nie. Sylwetka ze wszystkimi detalami nadwozia świadczy o sportowym charakterze tego auta. W salonie nie ma możliwości konfiguracji tego modelu, poza wyborem napędu na dwa lub wszystkie koła. Każdy egzemplarz będzie więc wyposażony w ksenonowe reflektory w agresywnie stylizowanych kloszach, umieszczonych po bokach mięsistego grilla. Przypomina on siatkę z grubego drutu podkreślającego brutalność stylizacji. Stanowi on dominujący element z przodu, wokół którego skupiają się przetłoczenia na masce i w rozdmuchanym zderzaku. Zadziorny charakter dopełniają przyciemniane tylne szyby.

Krótki tylny zwis, zwieńczony dwiema dużymi końcówkami układu wydechowego, dodaje nadwoziu dynamiki. Zderzak został ukształtowany tak, aby samochód sprawiał wrażenie masywnego, wręcz przysadzistego. Wzór 18-calowych obręczy aluminiowych jest wręcz bezbłędny. Kolejny sportowy akcent stanowi delikatna lotka na tylnej klapie. Niestety, sama pokrywa jest jakby przykrótka. Nie wizualnie, ponieważ wkomponowuje się ona w całość sylwetki znakomicie, jednak po jej otworzeniu nie tylko ja nabiłem sobie guza na głowie, sięgając po bagaże. No cóż, żeby wyglądać, trzeba cierpieć.

Gdzieniegdzie projektant zdecydował się na użycie srebrnego, matowego lakieru. Na szczęście nie przesadził z jego ilością i końcówki wydechu, listwy boczne czy wstawki w przednim zderzaku w tym lakierze czynią z Kizashi elegancki samochód. Mogę go porównać do Jeta Li w garniturze. Patrząc na tego ostatniego, zdajemy sobie sprawę z jego mocnego charakteru i siły, jaka w nim drzemie, ale nie można odmówić mu szyku i dobrych manier. Jedyna różnica polega na tym, że Jet Li spuściłby manto nawet najtwardszym przeciwnikom.

Kizashi do słabych nie należy, ale w poważnych pojedynkach lepiej nim nie startować. Pod maską znajduje się 2,4-litrowy, czterocylindrowy silnik o mocy 178 KM, które dostępne są od 6 tys. obr./min. Maksymalny moment obrotowy 230 Nm pojawia się trochę wcześniej, bo przy 4 tys. obr./min. Testowany egzemplarz był droższym modelem z napędem na cztery koła i bezstopniową przekładnią automatyczną CVT. W porównaniu z wersją 2WD z 6-biegowym manualem samochód waży o 110 kg więcej, co przekłada się na aż o sekundę gorszy czas w sprincie do 100 km/h. 8,8 sekundy to wynik, na który wpływ ma zapewne także skrzynia CVT. Dlatego kupując Kizashi, zrezygnowałbym chyba zarówno z napędu AWD, jak i tej skrzyni.

CVT zupełnie nie nadaje się do samochodu o sportowym charakterze. Po wciśnięciu pedału gazu w podłogę obroty silnika wędrują aż do 6 tys. Taka wartość się utrzymuje, dopóki kierowca nie zrezygnuje z przyspieszania. Nie dość, że dla ucha jest to dość irytujące, to lepszy efekt można uzyskać, uruchamiając ręczny tryb zmiany przełożeń. Za każdym razem gdy jechałem w trybie automatycznym i chciałem kogoś wyprzedzić, redukowałem biegi łopatkami przy kierownicy i dopiero wtedy decydowałem się rozpocząć manewr. Sam dobierałem zaprogramowane przełożenia, aby wyprzedzanie trwało jak najkrócej, po czym ponownie dla komfortu podróżowania powracałem w tryb automatyczny.

Szkoda, że nie ma możliwości kupna egzemplarza wyposażonego w układ i-AWD oraz manualną skrzynię biegów. AWD w tym modelu sprawdza się bowiem znakomicie. Na mokrej nawierzchni napęd na tylnych kołach rewelacyjnie zacieśniał linię jazdy, nie pozwalając zjechać autu z właściwego pasa ruchu. Na suchej nawierzchni samochód wystarczająco dobrze się trzyma, aby i-AWD nie musiało interweniować. Z pewnością za to pomoże wyjść z niejednej opresji w zimie. Decyzja należy jednak do klienta. Osobiście zamiast dopłacać 15 tys. zł, wybrałbym tańszą wersję z napędem na przednie koła oraz manualną skrzynią biegów, a w zimie woziłbym po prostu solidną saperkę w bagażniku w razie utknięcia w zaspie.

Jak wspomniałem, obie wersje Kizashi są wyposażone dokładnie tak samo i nie ma możliwości konfiguracji. Dlatego też Suzuki postarało się jak najlepiej obdarzyć nowego sedana, aby wymagający europejski klient nie musiał mieć więcej życzeń. W kabinie rozsiądziemy się w pełni skórzanych fotelach z elektryczną regulacją nawet w 10 zakresach w przypadku kierowcy. Skórą zostały obszyte także podłokietnik, boczki drzwi, drążek skrzyni biegów oraz hamulca ręcznego. Tylna kanapa jest dzielona, a po otworzeniu podłokietnika z uchwytami na napoje pojawia się otwór do przewożenia długich przedmiotów.

Środkowa konsola jest czytelna i wygląda elegancko. Duża, czarna, przeszklona część konsoli stanowi świetną przeciwwagę dla srebrnych wstawek i listew w desce rozdzielczej. Materiały użyte do jej budowy są dobrej jakości i w swojej klasie Kizashi nie ma się czego wstydzić. Jedyny grymas na twarzy może pojawić się po kontakcie z plastikiem przy dźwigni hamulca ręcznego, który jest twardszy i odrobinę gorszej jakości. Przez dłuższy czas kierowca będzie jednak trzymał ręce na kierownicy, która została odpowiednio wyprofilowana. Spoglądając na liczbę przycisków wokół niej, można śmiało nazwać ją wielofunkcyjną. Nie jest to stwierdzenie na wyrost – w odróżnieniu od innych marek, w których na kierownicy znajdują się co najwyżej dwa przyciski.

Podróż umilą automatyczna 2-strefowa klimatyzacja z nawiewem na tylny rząd siedzeń, 3-stopniowe podgrzewanie foteli przednich oraz elektrycznie otwierany szyberdach. Pokrętła do regulacji temperatury są wręcz idealne – średnica, kształt, wyczuwalny opór i niebanalny wygląd. Ten element Suzuki powinno kopiować do innych modeli. Dla ucha także znajdzie się coś miłego – 425-watowy system audio z 8 głośnikami oraz subwooferem. Dźwięków w formacie MP3 można posłuchać z płyty bądź urządzenia podłączonego do gniazda USB lub za pośrednictwem Bluetooth. System audio spisuje się naprawdę rewelacyjnie. Duża w tym zasługa dobrego wyciszenia kabiny. To chyba jedna z pierwszych rzeczy, na jaką zwraca się uwagę po przekroczeniu 120 km/h. Nawet przy wyższych prędkościach można wewnątrz rozmawiać bez podnoszenia głosu. W tej kategorii Kizashi dorównuje takim markom premium w swojej klasie jak Audi czy BMW.

O bezpieczeństwo podróżujących dbają nie tylko elektroniczne systemy ABS, EBD, ESP, BAS wspomagający hamowanie awaryjne czy system dynamicznej kontroli jazdy SVDC, ale także ksenonowe reflektory z funkcją automatycznego włączania świateł mijania. Oprócz standardowych 6 poduszek powietrznych, które obejmują czołowe i boczne poduszki z przodu oraz kurtyny powietrzne dla pasażerów z tyłu, w Kizashi znajduje się siódma poduszka chroniąca kolana kierowcy.

W cyklu miejskim spalanie podawane przez producenta jest bardzo zbliżone do faktycznego. Skrzynia CVT słabo się sprawdza podczas dynamicznej jazdy, ale dzięki temu hamuje porywcze zapędy. To z kolei przekłada się na spokojniejszą jazdę i spalanie na poziomie 11,5 l/100 km. Udało mi się takie osiągnąć i nie był to trudny wyczyn. Na trasie jednak, gdzie manewry wyprzedzania musiały odbywać się przy wysokich obrotach silnikach, nie udało mi się zejść poniżej 8 l/100 km. Gdybym ograniczył się do pielgrzymkowego tempa i posłusznie podążał za sznurkiem samochodów, to granice 7 l/100 km na pewno byłyby osiągalne. Zatłoczenie polskich dróg niestety czasem wymusza dużą liczbę wyprzedzeń.

Suzuki Kizashi można kupić za 114 900 zł w wersji z napędem na przednie koła lub model AWD za 129 900 zł z bezstopniową przekładnią CVT. Dla pewności spróbowałem skonfigurować podobnie wyposażone modele u konkurencyjnych marek. Nawet za wersje ze słabszymi silnikami i napędem na przednie koła klient musiałby zostawić znacznie więcej niż 115 000 zł. Przy budżecie o 15 000 zł większym także można zapomnieć o zakupie u konkurencji tak wyposażonego auta z napędem na cztery koła i skrzynią automatyczną.

Pozostają zatem osobiste preferencje. Kizashi bez wątpienia wyróżnia się z tłumu. Jeśli odpowiada Wam jego stylistka, wnętrze, wykończenie na bardzo dobrym poziomie, to diler w salonie raczej nie będzie musiał długo Was przekonywać do zakupu. Wystraszyć może jedynie 2,4-litrowy silnik. Nowy sedan Suzuki nie jest jednak kolejnym samochodem dla przeciętnego Kowalskiego, który najchętniej całe życie spędziłby za kierownicą diesla. Na zakup samuraja w garniturze zdecydują się ludzie z charakterem, twardo stąpający po ziemi, niewyznający zasady, że nowe jest wrogiem starego. Zresztą nie ma żadnego starego Kizashi. Ten model to dla Suzuki symbol nowej ery.

[plusminus]

+ bogate wyposażenie
+ wyciszenie wnętrza
+ oryginalny wygląd
+ cena
– brak w ofercie nawigacji
– brak innych jednostek napędowych do wyboru

[/plusminus]