W Europie nie, w Polsce tym bardziej, ale w Stanach Zjednoczonych Ford Bronco jest niemniej kultowym modelem jak Jeep Wrangler. Choć idealnie wpisał się w powstający wówczas segment samochodów typu SUV, to był najbardziej terenowym pojazdem Forda przez długie lata. Poznajcie jego historię, bo niebawem do nas wróci i być może trafi również do Europy.
Jeśli kojarzycie nazwisko Lee Iacocca, być może oglądaliście film Le Mans ’66, to na pewno powiążecie jego postać z Fordem Mustangiem. Tak, to jemu zawdzięczamy wdrożenie tego modelu do produkcji. Ale nie tylko tego – również Forda Bronco. Oczywiście model ten miał kilku ojców, a wśród nich byli Donald Frey czy Paul G. Axelrad. Stworzyli i wdrożyli do produkcji i sprzedaży terenowy model Bronco.
Niektórzy mogą z rozpędu wysnuć teorie, że Bronco było odpowiedzią na Chevroleta K5 Blazera, ale to kompletna bzdura. Tych samochodów nie było w 1965 r., kiedy po raz pierwszy publicznie pokazano nowy model Forda. Bronco był odpowiedzią na rosnącą wśród osób cywilnych popularność Jeepa CJ-5 oraz mało znany u nas model Scout marki International Harvester produkującej przede wszystkim traktory, który swoją drogą jest uznany za prekursora wszystkich SUV-ów.
Auta, które bardzo szybko urosły do rangi legendy, nie miały w ogóle konkurencji na rynku amerykańskim. A która marka, jeśli nie prężnie rozwijający się Ford, mogłaby coś takiego zaproponować. Tym bardziej że Ford przegrał z Jeepem przecież pierwszą rundę ponad 20 lat wcześniej, kiedy to Willys, a nie Ford GP stał się podstawowym pojazdem armii Amerykańskiej w czasie II Wojny Światowej.
Koncepcja
Pierwszy Ford Bronco trafił do sprzedaży w roku 1966. Klienci mogli odebrać auto w dwóch wersjach nadwozia – otwartej i zamkniętej. Pierwsza wyglądała dość odmiennie od Jeepa CJ-5, choć koncepcja samochodu była dokładnie taka sama. Natomiast – nie ma co ukrywać – wygląd był wierną kopią Internationala Harvestera Scouta.
Pozbawione dachu i drzwi nadwozie typu roadster było w pewnym sensie pickupem z zainstalowaną za przednimi siedzeniami ławką. Oczywiście obitą miękką tapicerką w trochę lepszym stylu niż robił to Jeep. Ponadto oba auta można było kupić wyłącznie jako dwumiejscowe. Z tą tylko różnicą, że Bronco było oferowane jako pełnowartościowy pickup, z wyraźnie oddzieloną kabiną od skrzyni.
O ile jednak CJ-5 korzystał z klasycznego brezentowego dachu, a na hardtopy trzeba było czekać jeszcze kilka lat, o tyle Ford Bronco był od samego początku oferowany z dachem stalowym, więc auto mogło być w pełni zamknięte. To m.in. sprawiło, że już od samego początku Bronco uznano za samochód bardziej cywilizowany, komfortowy i wszechstronniejszy niż model Jeepa. Co więcej, Bronco wyróżniało się nadwoziem w przedniej części bardziej spójnym – bez wyodrębnionych błotników. Można więc powiedzieć, że bardziej przypominało coś, co potem nazwano SUV-em. Błędem jest jednak porównywanie go z Wagoneerem, który był od niego znacznie dłuższy i wygodniejszy. Można powiedzieć, że Bronco znalazło swoją niszę pomiędzy CJ-5 a Wagoneerem.
Pierwsze Bronco mierzy 3,85 m długości przy rozstawie osi 2,33 m. Kanciaste kształty pozwalały dobrze wykorzystać przestrzeń w kabinie, ale też manewrować, zarówno na drodze jak i w terenie. Był ceniony za zwrotność. Nadwozie było wyłącznie dwudrzwiowe , a od 1969 r. tylko zamknięte.
Pod maską na samym początku pracowała jednostka Straight-6 Forda o pojemności 170 cu in, czyli na nasze 2,8 litra. Sześciocylindrowiec montowany również w Mustangu oferował przyzwoitą moc 102 KM, a wersja 200 cu in (3,3 litra) już bardzo solidne 121 KM. Topowym silnikiem był wprowadzony w 1969 r. motor Windsor V8 302 cu in (4,9 l) generujący 205 KM. I uwaga – mówimy o samochodzie z powoziem opartym na sprężynach z przodu i resorach z tyłu oraz dwóch sztywnych mostach, o właściwościach jezdnych dość prymitywnych. Przypomnę tylko, że pod koniec lat 90. Explorer miał równie mocną jednostkę. Jednak mówimy tu o roku ’69 i silnej już konkurencji ze strony wspomnianego Chevroleta K5 Blazer. Również marka Jeep nie przebierała w środkach i montowała pod maską swoich modeli jednostki V8.
Ford zaimponował konkurentom, wprowadzając wiele udogodnień z zakresu komfortu, m.in. wspomagania kierownicy czy automatyczną czterobiegową przekładnię. Samochód był terenowy, nie jak Wagoneer, więc miał nie tylko dobrą geometrię, ale także sprężyste zawieszenie (głównie za sprawą sprężyn z przodu) i reduktor o przełożeniu 2,46. W mocniejszych wersjach instalowano wzmocnione mosty i hamulce tarczowe.
W międzyczasie pojawił się kolejny solidny konkurent – Dodge Ramcharger zaprezentowany w 1974 r. Rok wcześniej Chevrolet pokazał drugą generację Blazera. Oba auta były znacznie większe, miały potężniejsze silniki i stały się wygodniejsze od pierwszego Forda Bronco. Dlatego firma w 1977 roku zakończyła jego produkcję, by rok później pokazać zdecydowanie lepiej dopasowaną do konkurencji drugą generację.
Wątek sportowy i marketingowy
Ford Bronco niemal od samego początku był wykorzystywany w sporcie motorowym, a konkretnie w rajdach terenowych dziś znanych pod nazwą Baja. Samochody miały na celu pokonać duże przestrzenie równin i pustyń w jak najszybszym tempie. W związku z sukcesami Ford oczywiście wykorzystał to marketingowo. W 1971 r. wprowadził do sprzedaży model Stroppe Baja Edition z bogatym wyposażeniem, wzmocnionymi zderzakami, sportowymi (czyt. terenowymi) oponami Firestone, układem kierowniczym z krótkim przełożeniem, czterobiegowym automatem. Auto wyceniono na ponad 5,5 tys. dolarów, kiedy wersja bez tego pakietu kosztowała 3,6 dolarów. Dlatego też klientów specjalnie ten model nie zainteresował, a dziś jest jednym z najbardziej poszukiwanych przez kolekcjonerów.
Oferowano też podobne Bronco Sport, którego charakterystycznym elementem jest napis FORD na atrapie chłodnicy. Nazwa tej wersji pochodzi od nazwiska Billa Stroppe, konstruktora rajdowych wersji Bronco. Kolejną legendą był Parnelli Jones, który stał się jednym z czempionów tego sportu, a zasłynął ze startu w pojeździe o nazwie Big Oly. Na razie tylko zaznaczam, że był to wyjątkowy w historii samochód, ale pozwólcie, że opiszę go w osobnym artykule, bo zdecydowanie na to zasługuje. Tak samo jak opis kolejnych generacji Forda Bronco.